O verdadeiro señor Pepe

 

Cao, Isabel e Asensi, Xaime (2003). O verdadeiro señor Pepe. Vigo: Ir indo, col. O Elefante Contacontos, nº 30, [32 pp.], (ISBN: 84-7680-412-1).

Primeiramente, analizaremos o seu formato. É un libro ilustrado. Na cuberta aparece un chamativo debuxo dunha persoa fumigando, o título da obra, os nomes da autora e do ilustrador (o da autora con letra algo maior, e situado enriba do do ilustrador). Tamén atopamos un logotipo da editorial na parte inferior e un pertencente á colección na parte superior. Na lapela encontramos unha breve nota con datos autobiográficos da autora e do seu traballo.

Na contracuberta aparece un resumo conciso de O verdadeiro señor Pepe xunto ao debuxo dun espantallo. Na parte inferior aparece de novo o logotipo da editorial xunto ao código de barras. Na lapela final atopamos algúns datos sobre o ilustrador, Xaime Asensi. No canto aparece o título da obra, o nome da autora e o número da colección. As ilustracións que ten son moi visuais (de bo tamaño e policromáticas). A maiores, as cores son bastante vivas. A letra é de moi tamaño e ten forma redonda. O libro non ten gardas.

Para facer unha sinopse da obra, adxuntamos, inicialmente, o "resumo conciso" que aparece na contracuberta: “O señor Pepe pode ou non pode ser o verdadeiro señor Pepe. Aí reside o misterio do conto. Un pequeno equívoco que dá pé a esta historia de viñas, uvas, ilusións e festa final”. Un resumo que, como se infire ao ver que aparece na contracuberta, non debe dar detalles relevantes nin contar alén do esencial para crear interese no lectorado.

A historia comeza desvelando que o señor Pepe é viticultor e descríbese a que se dedica no seu traballo. Un día, rematada a xornada de traballo e volvendo á súa casa, o señor Pepe atópase con Xaquín, quen se mostra interesado en mercar o seu viño, do que lle deron moi boas referencias. Acordan verse outro día. Xa na casa, Pepe comenta coa súa dona, Xoana, o interese de Xaquín no viño, e xuntos planean que facer co diñeiro que lles reportará a venda. El decide elaborar un espantallo con globos para soltalo o día da verbena da aldea, como signo de ledicia e celebración. Esa mesma noite ponse mans á obra, coa axuda da súa filla Xoaniña. Chega o día da verbena e mentres Pepe, ataviado co seu mellor traxe, agarda sentado no xardín por Xoana e Xoaniña, pasa por diante Xaquín, quen lle pregunta se é a casa do señor Pepe. Este dille que non, e asegúralle que el é o seu irmán xemelgo. Tras un xogo de nomes entre Xosé e Pepe, revélalle que si que é o verdadeiro señor Pepe. Botan os dous a rir e Xaquín mércalle todo o viño. A festa comeza e o señor Pepe bota a voar o seu espantallo. O seu soño está cumprido. A xente da aldea aplaude e todos comparten a súa ledicia.

Respecto ás potencialidades da obra para Educación Primaria, en primeiro lugar é necesario falar do público ao que está destinado esta obra. O verdadeiro señor Pepe encádrase no primeiro ciclo de Educación Primaria (1º e 2º de Primaria, 6-7 anos). Eu lin esta obra cando estaba en 2º de Primaria.

A primeira potencialidade que amosa esta obra é a de dar a coñecer entre o alumnado o mundo vitivinícola, dar a coñecer esta forma de fruticultura, aspecto importante sobre todo na cidade, pois paréceme importante facerlles ver que o viño que ven dentro dunhas botellas de vidro no supermercado, na casa, nos restaurantes… sae do campo e con esforzo e moito traballo detrás.

A segunda potencialidade está relacionada máis directamente co coñecemento da contorna e do medio natural: o mundo vitivinícola, o viño, as vendimas… son unha realidade, pero son unha realidade que aquí, en Galicia, está moi presente. É dicir, non só coñecer o mundo, senón coñecer o mundo que nos rodea, o máis próximo.

A terceira das potencialidades é a reflexión que propicia sobre a propia identidade, pois pódese aproveitar a confusión de Xaquín sobre a identidade do señor Pepe para presentarlles ás alumnas e alumnos a seguinte cuestión: Somos nós ou deixamos de selo segundo o que levemos posto? É algo moi interesante a tratar co alumnado, mais ao seren de 1º/2º de Primaria, habería que pensar ben como facelo.